مرت سنة

فى الوقت ده من سنة مرت كتير قالوا لى بكرة تتعودى على غيابها و ربنا بيخلى الانسان ينسى و الدنيا بتاخده .. انتى كبيرة و اد المسئولية .. احنا هنكون جنبك على طول و اى خدمة و اى طلب تحت امركم ..الحمدلله انكم مش صغيرين و الوقت ده ارحم بكتير من انكم تكونوا اطفال

السنة دى - قليلين - قالوا انتى ما شاء الله عليكى مش مخلية اخواتك محتاجين حاجة ..ده كل حاجة بتوصل للبيت دلوقتى بالتليفون ..ده الواحد مش فاضى و وراه هم الدنيا ده كفاية بس الولاد .. و الله دى ارتاحت من الهم اللى الواحد بيشوفه اليومين دول

بالليل لوحدى و انا فى سريرى متعودة يمر عليا احداث اليوم كلها و اراجع نفسى فيها و اسئلة كتير يومها دارت فى بالى

هى الناس ليه وقت المصيبة يعملوا جدعان اوى و بمرور الوقت يختفوا ؟؟ هى الجدعنة و قتية ؟؟ولا هى فض مجالس ؟؟

الناس ليه دايما تحب تبين نفسها مش سعيدة و تعبانة و محتاجة اللى يساعدها ؟؟ خوف من الحسد ؟؟ ولا عشان محدش يطلب منها حاجة ؟؟

ليه كل ما الوقت يمر بشتاق لامى اكتر و لحضنها ؟؟

هو الاحتياج للحنان مرتبط بسن ؟؟ هو السن الصغير هيكون عنده كمية الذكريات وة الاحداث دى ؟؟ ولا هيكون هى له مجرد طيف كان يتمنى وجوده ؟؟

اد المسئولية ممكن لكن راضية بهاو سعيدة بتحملها ؟؟ مسئوليتى انا مين يشيلها ؟؟ لما اكون محتاجة لحضن ارتاح فيه و ارمى حملى عليه ده اسمه عدم تحمل للمسئولية و دلع بنات ؟؟

وحشتنى امى و وحشنى ان اكون طفلة مدللة بالرغم انف كل من قال انك اصبحتى ذكرى او انى اصبحت كبيرة